Ασφαλιστικό και δημοψήφισμα: Στο ίδιο έργο θεατές

Καταγράφω δύο ενδιαφέροντα κείμενα των φίλων Γιάννη Γιαννακόπουλου και Δημήτρη Χατζηευθυμίου που δημοσιεύονται στα σημερινά φύλλα του «Ημερήσιου Κήρυκα» και της «Ελευθερίας». Το ένα αφορά στην ασφαλιστική «μεταρρύθμιση» και το άλλο στην πιθανότητα δημοψηφίσματος και τις νοηματοδοτήσεις της απόρριψης ή της υιοθέτησης του αιτήματος. Σημειώνv πως για τον «Η.Κ.» δεν έβαλα link διότι η ίδια η εφημερίδα, προς το παρόν –απ’ όσο γνωρίζω, δεν παρέχει τη δυνατότητα αναζήτησης προηγουμένων άρθρων. Οι υπογραμμίσεις είναι δικές μου.

«Γιατί, τι άλλαξε;
ΓΡΑΦΕΙ Ο Γιάννης Γιαννακόπουλος

Περάσαμε, είναι αλήθεια, μια δύσκολη περίοδο με σκοτάδια, σκουπίδια και ταλαιπωρία, λόγω των παρατεταμένων απεργιακών κινητοποιήσεων διαφόρων επαγγελματικών κλάδων ενάντια στην ασφαλιστική «μεταρρύθμιση» της κυβέρνησης. Το δυσκολότερο όμως ήταν ότι μέσα απ’ όλη αυτή τη διαδικασία, έπρεπε να πεισθούμε πως το σύστημα έχει δίκιο. Πως δηλαδή μια «μεταρρύθμιση» ήταν απαραίτητη, διότι τα ασφαλιστικά μας ταμεία έχουν χρεοκοπήσει.
Οι κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων, προσπαθούν να μας πείσουν ότι εμείς φταίμε που τα ταμεία μας έχουν χρεοκοπήσει. Ο κάθε εργαζόμενος ο οποίος ήθελε δεν ήθελε πλήρωνε τις ασφαλιστικές του εισφορές (κρατούνταν από το μισθό του άλλωστε) ή ο μικρομεσαίος επαγγελματίας, για τον οποίο η μη καταβολή των ασφαλιστικών του εισφορών, σήμαινε πρόστιμο και φυλάκιση, αφού εξακολουθεί να θεωρείται ποινικό αδίκημα, αυτός φταίει που τα ταμεία δεν έχουν λεφτά να του δώσουν αξιοπρεπή σύνταξη. Και φταίει, λένε οι σοφές κυβερνήσεις μας, διότι ο μπαγάσας ζει περισσότερο (άκουσον, άκουσον!).
Και φυσικά - λένε οι κυβερνήσεις μας - δεν φταίνε όλοι αυτοί οι μουρντάρηδες που τόσα χρόνια έκλεβαν τα λεφτά του κοσμάκη. Δεν φταίνε αυτοί που τα έπαιξαν στα χρηματιστήρια, δεν φταίνε όσοι τα έκαναν δομημένα ομόλογα κι έπαιρναν για την μεγαλειώδη πράξη τους μίζες. Δεν φταίνε όσοι τα διαχειρίστηκαν λάθος, όσοι τα δάνεισαν στο κράτος (δηλαδή στους ίδιους) με χαμηλό ή καθόλου επιτόκιο. Κανείς απ’ αυτούς δεν φταίει και δεν πρέπει να πληρώσει. Αντιθέτως, φταίει η γριά που ζει μέχρι τα ογδόντα και ξοδεύει τον κρατικό μας προϋπολογισμό!
Την ίδια ώρα οι κυβερνήσεις μας (οι σοφές) σφυρίζουν αδιάφορα βλέποντας τον πλούτο που παράγεται στη χώρα να μην επιστρέφει (έστω ένα αξιοπρεπές κομμάτι του) σ’ αυτούς που τον παρήγαγαν, αλλά να τον μοιράζουν όπως οι ύαινες τις σάρκες, τράπεζες, φαρμακοβιομηχανίες, εταιρείες κινητής τηλεφωνίας και βιομηχανίες πετρελαιοειδών. Και φταίει η γριά που ζει περισσότερο και καταναλώνει γιαούρτια!
Κύριοι του μεσαίου και του σοσιαλιστικού χώρου, τι νομίζετε αλήθεια πως αλλάζει σήμερα από τον ξεσηκωμό της Πρωτομαγιάς του 1886 στο Σικάγο; Νομίζετε πως οι συνθήκες που δημιουργήσατε στην εργασία την ασφάλιση, την κοινωνική προστασία είναι καλύτερες από εκείνες που προκάλεσαν τον ξεσηκωμό; Κάνετε λάθος. Δεν αλλάζει τίποτα. Στα κεφάλια σας έρχεται…»
«Δημοψήφισμα; Τι είναι αυτό;
Του Δημήτρη Χατζηευθυμίου
ΕΛΚΥΣΤΙΚΗ, δίχως άλλο η ιδέα διεξαγωγής δημοψηφίσματος. Ως λαός «φλερτάρουμε» πάντα με την προοπτική να βρεθούμε στο παραβάν μιας κάλπης, έστω κι αν ως λαός δεν έχουμε εμπεδώσει πλήρως δημοκρατικές αρχές και αξίες, ενώ και οι ατομικές ελευθερίες δοκιμάζονται ή δεν θεωρούνται από όλους μας αυτονόητες.
Η πρόταση του επικεφαλής της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ κ. Αλέκου Αλαβάνου, έτυχε μάλλον μιας θετικής, τουλάχιστον πρώτης, αντίδρασης. «Γιατί όχι;», είπαμε οι περισσότεροι. Γιατί να μη δοθεί στον κυρίαρχο λαό η δυνατότητα να μιλήσει; Μπορεί να έχουμε Κοινοβουλευτική, δηλαδή αντιπροσωπευτική, Δημοκρατία, αλλά η συνταγματικά κατοχυρωμένη αυτή δυνατότητα άμεσης δημοκρατίας, υπάρχει ακριβώς γι΄ αυτό το λόγο: να ασκείται.
Είμαστε βεβαίως θετικοί, καθόσον το δημοψήφισμα είναι μια μάλλον σπάνια πολιτική διεργασία στη χώρα μας. Η προηγούμενη ήταν το μακρινό 1974 για το Πολιτειακό, ενώ μορφή δημοψηφίσματος με τη μορφή της συλλογής υπογραφών, διεξήγαγε και η Εκκλησία για το θέμα των ταυτοτήτων.
Και μόνο αυτή η σπανιότητα, υπέχει έννοια μομφής -εκ μέρους των εκάστοτε κυβερνώντων- κατά του ελληνικού λαού: ο οποίος καλείται μια φορά στις κάλπες, όπου με την ψήφο του –θεωρητικά- εγκρίνει τις μελλούμενες κυβερνητικές αποφάσεις.
ΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ λοιπόν δίνει αυτή ακριβώς τη δυνατότητα: Βάζει φραγμό στην –επιθυμητή από κάθε κυβέρνηση- λογική της «λευκής επιταγής», χωρίς να φρενάρει το δικαίωμα του έχοντα τη λαϊκή εντολή να κυβερνήσει. Γι΄ αυτό και το δημοψήφισμα, ως υποβοηθητικό εργαλείο διακυβέρνησης, δεν μπορεί παρά να αφορά σε πολύ σημαντικά θέματα.
- Είναι το ασφαλιστικό νομοσχέδιο τέτοιο; Ασφαλώς. Αφορά όλη την κοινωνία, ενώ και η ίδια η κυβέρνηση το έχει χαρακτηρίσει ως μείζονα μεταρρύθμιση.
- Μπορεί να γίνει δημοψήφισμα; Βεβαίως και μπορεί. Με δεδομένο όμως ότι το δημοψήφισμα θα θέτει ένα και μόνο ερώτημα (η διατύπωση του οποίου έχει ασφαλώς σημασία), στο οποίο θα ζητείται ένα «ναι» ή ένα «όχι», προϋπόθεση είναι η ενημέρωση του ελληνικού λαού. Η οποία, με ευθύνη κυβερνώντων αλλά και ημών, όλων ανεξαιρέτως των ΜΜΕ, παραμένει αποσπασματική και ελλιπής. Ως προς αυτό λοιπόν δεν παρέχεται καμία εγγύηση. Άλλωστε, για την ουσία του θέματος (την πραγματική κατάσταση του ασφαλιστικού, αμφιβάλλω αν και η ίδια η κυβέρνηση έχει σαφή εικόνα...)
- Αν γίνει δημοψήφισμα, έχει δεσμευτικό χαρακτήρα για την κυβέρνηση; Τυπικά όχι. Ουσιαστικά όμως, απολύτως. Επικράτηση ενός «όχι» -θα πρέπει να- σημαίνει αυτόματα και απόσυρση, μη ισχύ, του νόμου.
- Θα γίνει όμως δημοψήφισμα; Προφανώς όχι. Δεν μπορώ να φανταστώ ότι ο Κ. Καραμανλής επέβαλε κομματική πειθαρχία στους βουλευτές του για να υποκύψει στην ετυμηγορία της λαϊκής κρίσης μέσα από ένα δημοψήφισμα. Αυτό βεβαίως έρχεται σε αντίθεση με την κυβερνητική διακήρυξη «προχωράμε μαζί με την κοινωνία», ή «έχουμε εντολή μεταρρυθμίσεων». Ουδείς πολίτης γνώριζε το περιεχόμενο αυτών των μεταρρυθμίσεων (ακόμη και ο ίδιος ο πρωθυπουργός αποδείχτηκε ότι δεν γνώριζε τη σημασία των τριών «δεν» για τα οποία δεσμεύτηκε προεκλογικά...), ούτε βεβαίως θα υπάρξει Έλληνας ο οποίος θα εγκρίνει με δημοψήφισμα τους δυσμενέστερους όρους συνταξιοδότησης που εισάγει το ψηφισθέν νομοσχέδιο.
Το αίτημα επομένως της αντιπολίτευσης θα απορριφθεί, αλλά η κυβέρνηση -για μια ακόμη φορά- θα εκτεθεί.
Πηγή: http://www.eleftheria.gr/index.php?MDL=pages&page=article&SiteID=MTEzMTk=&all=1