Don’t cry for me Argentina ή από πού πηγαίνουν για ανανέωση;

Ποιος θα κλάψει για τους κομμένους; Ποιος θα νοιαστεί τα «ορφανά» της πάλαι ποτέ διαλαμψάσης εξουσίας; Και πόσο, αλήθεια, αλλάζει η πολιτική του ΠΑΣΟΚ αν αντί της Μιλένας, πολιτικοσύμβουλος είναι ο Μαδεμλής; Και γιατί να είναι «έξω από το νυμφώνα» μόνο οι υπουργουφυπουργοί; Και οι γενικοί γραμματείς μέλη του ίδιου μηχανισμού δεν ήταν; Οι ειδικοί σύμβουλοι; Οι διοικητές τραπεζών και ΔΕΚΟ; Μήπως, λέω εγώ, ο «κυβερνητισμός» δεν είχε να κάνει με τα πρόσωπα ή, καλύτερα, μόνο με τα πρόσωπα; Μήπως με τον «κυβερνητισμό» εννοούμε έναν συγκεκριμένο τρόπο ατομικής και συλλογικής σκέψης; Έναν συγκεκριμένο τρόπο αντιμετώπισης των θεμάτων που αναφύονταν; Έναν συγκεκριμένο τρόπο οργάνωσης του κόμματος; Έναν συγκεκριμένο τρόπο αντιμετώπισης της κοινωνίας; Μήπως η στάση των προσώπων ήταν το αποτέλεσμα των κεντρικών πολιτικών επιλογών για το ρόλο του κόμματος, τη σχέση του με την κυβέρνηση και την κοινωνία, τον τρόπο ανάδειξης και αξιοποίησης στελεχών;

Μακριά από τα «ωσαννά» και «σταύρωσον αυτόν», υπάρχει το πεδίο της ουσιαστικής και ενδελεχούς σκέψης. Της κριτικής άποψης. Της διερεύνησης. Της διαλεκτικής. Δεν θα κλάψω κιόλας που ο Ευθυμίου, π.χ., δεν θα είναι πολιτικοσύμβουλος. Σκασίλα μου, θα έλεγα. Ζορίστηκα πολύ νωρίτερα, όταν ο Ευθυμίου ήταν υπουργός των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και έγραφε στα παλαιότερα των υποδημάτων του το ΠΑΣΟΚ, δηλαδή την οργανωμένη βάση του κόμματος που δραστηριοποιούνταν στο τομέα ευθύνης του. Και επέλεγε πολιτικές που εξέθεταν αυτό τον κόσμο στις ιδιαίτερες κοινωνικές ομάδες αναφοράς του. Και ως υπουργός είχε στη συνέχεια την απαίτηση αυτός ο κόσμος να υποστηρίξει αυτές τις επιλογές στις συζητήσεις που γίνονταν στους χώρους του. Και ο Ευθυμίου, επαναλαμβάνω πως είναι τυχαία η αναφορά, δεν ήταν η εξαίρεση. Ήταν ο υπουργικός κανόνας. Αλλά αν αυτή η στάση δεν αποτελούσε κεντρική πολιτική επιλογή, θα ήταν δυνατόν να την ακολουθήσει «έτσι στο ξεκάρφωτο» κάποιος υπουργός;

Συνεπώς ο «κυβερνητισμός» δεν εξαφανίζεται αν εξαφανιστούν από το «κομματικό κάδρο» κάποιοι υπουργοί αλλά αν εξαφανιστούν κάποιες πολιτικές λογικές. Για να αντιληφθεί κανείς μέρος μόνον του προβλήματος, αντιγράφω από την «Ελευθεροτυπία»: «Άλλοι στέκονται στην πρωτιά και με μεγάλη διαφορά της Φώφης Γεννηματά για να ανασύρουν και πάλι τη δράση στο συνέδριο των λεγόμενων «γεννηματικών», ως την αιτία που έσπασαν οι γραμμές με θύματα ανθρώπους του προέδρου». Σε άλλο σημείο: «…. ένας από αυτούς που διαμαρτυρήθηκαν (σημείωση: για τη μη εκλογή στο Εθνικό Συμβούλιο), και μάλιστα με έντονο τρόπο, ήταν και ο Θ. Πάγκαλος καθώς θεώρησε ότι κόπηκε μια συνεργάτιδά του, κάτι που ο κ. Πολυζωγόπουλος το είχε αποδώσει σε λάθος που αποκαταστάθηκε». Πώς χαρακτηρίζεται, λοιπόν, η λογική Πάγκαλου και Πολυζωγόπουλου;
Φυσικά, δεν θα μπορούσα να μη συμφωνήσω στην αναγκαιότητα τη ανανέωσης. Μόνο που πιστεύω ακράδαντα ότι αυτή επιτυγχάνεται με πολιτικούς και κοινωνικούς όρους και όχι ποσοστιαίους. Η δεύτερη εκδοχή, παράγει στελέχη «του σωλήνα». Μ’ άλλα λόγια: Απλά ανακατεύουν την τράπουλα. Δεν την αλλάζουν.
Πηγή των πληροφοριών από ρεπορτάζ στο: http://www.enet.gr/online/online_text/c=110,id=68575888,76466192