Μονόδρομοι τέλος. Η πολιτική οικονομία επιστρέφει!

Σ’ ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο του ο Π. Λαφαζάνης του ΣΥΝ αναφέρεται στις διεθνείς, αλλά τόσο πολύ συνυφασμένες με τις εσωτερικές, οικονομικές εξελίξεις.
Ο βουλευτής του ΣΥΝ αναφέρεται στα διεθνή χρηματιστήρια που «σχεδόν καταρρέουν», στο δολάριο «που έχει μπει σε τροχιά ελεύθερης πτώσης», στην «κερδοσκοπία που έχει εξωθήσει το πετρέλαιο σε ουράνια ύψη», τον «χρυσό που πετάει σε νέο ιστορικό ρεκόρ».
Κατά τη γνώμη μου η πιο εφιαλτική από τις αναφορές Λαφαζάνη αφορά στον «καλπασμό των διεθνών τιμών των πρώτων υλών και κυρίως των τροφίμων».
Αναφερόμενος στην ελληνική ο βουλευτής υποστηρίζει πως η «οικονομία βυθίζεται από τρίμηνο σε τρίμηνο, εν μέσω της διεθνούς οικονομικής καθίζησης, οι εγχώριοι ρυθμοί ανάπτυξης συνεχώς πέφτουν, η λαϊκή κατανάλωση υποχωρεί, οι επενδύσεις έχουν πάρει την κάτω βόλτα, τα ήδη υψηλά επιτόκια εμφανίζουν νέες ανοδικές τάσεις, τα ελλείμματα στο ισοζύγιο πληρωμών διεκδικούν τα πρωτεία στον κόσμο και ο πληθωρισμός επανέρχεται σε επίπεδα προηγούμενης δεκαετίας, ενώ η πραγματική ακρίβεια λόγω της ανεξέλεγκτης εγχώριας αισχροκέρδειας σαρώνει τις αγορές».
Μα, θα αναρωτηθεί κανείς, χάνουμε όλοι; Όχι, βέβαια. Πώς είναι δυνατόν; Κάποιοι αυτή την περίοδο θησαυρίζουν. Ποιοι είναι αυτοί; Οι «Αρτεμομάτσηδες» της εγχώριας οικονομίας. Όπως τονίζει κι ο Λαφαζάνης «μόνο τα κέρδη των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων διανύουν περίοδο παχιών αγελάδων σε μια φάση κατάρρευσης των λαϊκών εισοδημάτων, πρώτα απ' όλα των μισθών και των συντάξεων» .
Απέναντι σ’ όλα αυτά η κυβέρνηση του σεμνού και ταπεινού «όχι μόνο δεν βγάζει συμπεράσματα από την κρίση, αλλά επιτυγχάνει τις ιδιωτικοποιήσεις στρατηγικών τομέων, κατεδαφίζει ανηλεώς το ασφαλιστικό σύστημα, επιμένει στη σκληρή λιτότητα, προσηλώνεται στους ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς και ενισχύει την ασυδοσία των αγορών τη στιγμή που διαλύουν ό,τι απομένει όρθιο».
«Η οικονομία ξαναστήνεται στο βάθρο της ως πολιτική οικονομία», υποστηρίζει ο Λαφαζάνης υποστηρίζοντας χαρακτηριστικά πώς «η πολιτική επιστρέφει ξανά ως αμφισβήτηση της αγοραίας σκέψης, του νεοφιλελευθερισμού και του καπιταλισμού».
Νομίζω πως δεν θα δυσκολευτεί κανείς να συμφωνήσει με τον βουλευτή του ΣΥΝ. Ωστόσο, αυτό που έχει σημασία δεν είναι τόσο η συμφωνία ή η διαφωνία επί των διαπιστώσεων της κρίσης, τις συνέπειες που επιφέρει και ποιοι θα τις υποστούν. Μεγάλη σημασία, νομίζω, θα έχει ο προβληματισμός για τις εναλλακτικές προτάσεις ξεπεράσματος της κρίσης που θα περιλαμβάνει –προφανώς- και τα στοιχεία των ανατροπών που είναι αναγκαίοι.
Το πεδίο αυτό, κατά τη γνώμη μου, θα είναι το σημείο της προγραμματικής σύγκλισης των πολιτικών δυνάμεων της σοσιαλδημοκρατίας και της υπόλοιπης αριστεράς, όπως τον επιθυμούν, και το καταγράφουν δημοσκοπικά, οι πολίτες.
Διαβάστε το εξαιρετικό άρθρο στο: