Ο φίλος τον φίλο εν κόποις.....

Οι «φίλοι μας», κατά τη μακραίωνη ιστορία μας, είχαν πάντα μια περίεργη αντίληψη για την έννοια και τη σημασία των λέξεων «φιλία», «φίλος», «φιλικός». Δεν ξέρω πως τα κατάφερνε η ελληνική πολιτική σκηνή και διπλωματία, μα πάντα αυτές οι λέξεις στα αυτιά και στο νου των «φίλων» μας ακούγονταν και νοηματοδοτούνταν ως «οσφυοκάμπτες», «κολλητήρια», «υποτακτικοί», «μπανανοπολίτες». Δεν ξέρω πως τους είχε ενσφηνωθεί στο μυαλό πως οι πολιτική ηγεσία μας λειτουργούσε στη λογική της αναπαραγωγής «his master voice».
Διαφορετικά πώς να εξηγηθεί ο «βίος και η πολιτεία» Νίμιτς απέναντι στην Ελλάδα; Και από την άλλη ο πλανητάρχης -όχι ο Μπουγάς, ρε παιδιά, ο άλλος, ο «μπότες, σπιρούνια και τρελές σφαίρες» όπου διακυβεύονται τα συμφέροντα της μεγάλης παρτίδας του, συγγνώμη, πατρίδας του ήθελα να πω!- που δε σέβεται τίποτα. Ούτε καν τις οικογενειακές φιλίες. Διότι, πώς είναι δυνατόν να φέρνει σε τόσο δύσκολη θέση την αγαπημένη κόρη ενός αγαπημένου φίλου τού αγαπημένου του μπαμπά;
Πάντως, πέρα από τα καλαμπούρια, τους Άνθιμους και τους Ψωμιάδηδες, εκείνο που ενοχλεί αφόρητα τον κάθε πολιτικά σκεπτόμενο άνθρωπο είναι το πλαίσιο μέσα στο οποίο η χώρα έχει οικοδομήσει τις διεθνείς της σχέσεις. Ο τρόπος με τον οποίον έχει καταχωρίσει στο φάκελο «φίλοι» κάποιες πολιτικές ή κρατικές δυνάμεις.