Μυστικοί δείπνοι, διαβουλεύσεις, αλλά και "μαχαίρια" άρχισαν να βγαίνουν στη μάχη της διαδοχής για τον Αρχιεπισκοπικό Θρόνο. Ο Μητροπολίτης –και άγιος, λεγόμενος- Μεσσηνίας Χρυσόστομος καταγγέλλει, ότι έχει πέσει θύμα εκβιαστών και λασπολόγων από υποστηρικτές του Μητροπολίτη Σπάρτης Ευστάθιου. Σε γραπτή του δήλωση αναφέρει ότι: «θεωρώ ότι ο τρόπος αυτός μεθόδευσης εκλογής του νέου Αρχιεπισκόπου, είναι εκκλησιαστικώς ανήθικος και κοινωνικώς ανοίκειος. Εκφράζω τη βαθιά μου λύπη και απαντώ προς όλους αυτούς, ότι δεν θα υποστηρίξω πλέον την υποψηφιότητα του Μητροπολίτου Μονεμβασίας και Σπάρτης κ. Ευστάθιου». Εν τω μεταξύ, το βράδυ της Πέμπτης οι Ιεράρχες συγκεντρώθηκαν, για να μετρήσουν τις δυνάμεις τους και να αποφασίσουν τη γραμμή που θα ακολουθήσουν. Οι Ιεράρχες βρίσκονται σε διαρκή εγρήγορση. Τα τηλέφωνα έχουν πάρει "φωτιά", ενώ συναντήσεις κανονίζονται σε όλες τις Μητροπόλεις. Οι μετακινήσεις από τα "στρατόπεδα" είναι συνεχείς και όλοι αναρωτιούνται τώρα, πού θα σταματήσει η "μπίλια" και ποιος τελικά θα είναι ο εκλεκτός της Ιεραρχίας που θα καταλάβει τον Αρχιεπισκοπικό Θρόνο.
Η «Ελευθεροτυπία» καταγράφει έναν καταπληκτικό διάλογο.
-Θεσσαλονίκης Άνθιμος: «Ιερώνυμε, θέλω να εκλεγώ αρχιεπίσκοπος για να γίνω ανάχωμα σ' εκείνους που θέλουν να εκλεγεί αρχιεπίσκοπος ο Ευστάθιος. Πρέπει η Εκκλησία να μην παραδοθεί στους συντηρητικούς».
-Θηβών Ιερώνυμος: «Άνθιμε, εγώ λειτουργώ ομαδικά. Δεν δεσμεύω τους ιεράρχες που με στηρίζουν».
Δεν ξέρω εάν έχω χάσει επεισόδια, αλλά ο Άνθιμος ανθίσταται έναντι των «συντηρητικών»; Κι αυτός τι είναι; Ο Τσίπρας της ιεραρχίας; Και οι «συντηρητικοί», ποιοι είναι; Θου Κύριε…Η δεξιά Σου έχει λαλήσει και πολιτικώς και εκκλησιαστικώς.
Και όλοι αυτοί περιμένουν το «Άγιον Πνεύμα» να έλθει «εν είδει περιστεράς» για να τους φωτίσει…. Μωρέ για χαζό το περνάτε το «Άγιον Πνεύμα»; Τολμάει, και μάλιστα ως περιστερά, να κατέβει ανάμεσα στους ιέρακες; Γνωρίζει από πρώτο χέρι τι σόι αρπακτικά είναι. Διαφορετικά, τι «Άγιον Πνεύμα» θα ήταν; Μετά απ’ όλα αυτά βλέπω …. Πατήρ, Υιός και Άγιον Πνεύμα να σηκώνουν τα χέρια ψηλά από …απελπισία για τους επί γης εκπροσώπους τους.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
1 σχόλιο:
Χριστοδουλος, οι τελευταιες στιγμες του !
Και ξαφνικα μια κινηση.... Ενα ιχνος ζωης.....
Σκοταδι. Θανατος. Οχι Θανατος. Κατι...
Τα βλεφαρα κουνιουντε. Τα ματια ανοιγουν .Μια συσπαση στο προσωπο. Ενας βηχας ασυγκρατητος. Μια ανασα που προσπαθει να βγει....Μια κραυγη που σκιζει θαρρεις τους ουρανους ολου του κοσμου.
Ααααααααααααα!Ααααααααααααα!Ααααααααααααααααααααααα!
Απο "πανω", μια ηλικιωμενη κυρια σκυμμενη στο μνημειο κανει το σταυρο της. Σαν να 'κουσε, της φανηκε, εναν ψιθυρο να βγαινει απ το χορταρι... Μονομιας, ενας αερας απ' το πουθενα της σηκωσε τη μαυρη φουστα κι αυτη αλαφιασμενη βιαστηκε να την μαζεψει.
"Κυριε ελεησον", μουρμουρησε και συνεχισε τη δουλεια της.
"Που ειμαι, που βρισκομαι; Χριστε μου...Ααααααααα!
Βοηθειαααα!....... Βοηθειαααααααααα! Ανοιξτεεεεεε!........... Εγινε λαθοοοος!............Δεν ειμαι νεκροοοος!..............Βοηθειααααα!........ "
Βηχας ξανα τον συγκλονιζει. Φτυνει το χωμα απ' το στομα του. Ξεσπαει σε κλαματα. Σπρωχνει, ουρλιαζει και κλαιει. Προσπαθει για την παραμικρη κινηση βαζοντας ολες του τις δυναμεις......
Ο ενας λυγμος πισω απ' τον αλλο. Λιγα λεπτα μοναχα τον εξαντλουν.
Διαλυμενος σωματικα και ψυχικα λιποθυμαει. Περιεργο πραγμα ομως .Τα ματια του συνεχιζουν να κλαινε...
.............."Ειναι τοσο σκοτεινα εδω μεσα Χριστε μου! Δεν μπορω ν' αναπνευσω. Γιατι Θε μου γιατι; ΓΙΑΤΙΙΙΙΙΙΙΙ ; Δε μπορει..καποιο λαθος εχει γινει... Κατι δεν παει καλα στο μυαλο μου...Οχι οχι, δεν ειναι δυνατον, δε μπορει να συμβαινει................................................Ονειρο ειναι, ονειρο ειναι, ονειρο ειναι... Αααααααααααααααααα! "
Μια καταιγιδα δακρυων ξεσπαει πιο δυνατα απο πριν, πλημμυρα.
"Αααααααααααααααααααααα! Βοηθειαααααααααααα!Βοηθειαααααααααααα!"
Προσπαθει να σπρωξει με τα χερια , μα αυτα δεν κουνιουντε. Προσπαθει με το κεφαλι, με τους ωμους , με τους γοφους, προσπαθει να γυρισει. Αδυνατον!
Παγωμενος ιδρωτας, καυτο δακρυ κατρακυλανε μαζι, σαν οξινη βροχη γεματη καρκινο απο το μετωπο προς τη μυτη, τα μαγουλα, το στομα.
Ασυναισθητα προσπαθει να το πιει, να ξεδιψασει , να κρατηθει στη ζωη εστω κι ετσι, εστω για λιγο ακομη... Γινεται λασπη με το χωμα και τον πνιγει.
Η χειροτερη, η συγκλονιστικοτερη, η τρομαχτικοτερη αισθηση φοβου που 'χει ζησει ποτε ανθρωπος τον κατακυριευει. Τα ουρα του κατακλυζουν καθε εκατοστο. Ποδια, χερια, στηθος, κεφαλι τρεμουνε ασταματητα, εκτος ελεγχου. Μυριζει απαισια ο Θανατος . Ανοιγοκλεινει το στομα προσπαθωντας απελπισμενα για μια ακομα ανασα...Τον αναπνεει το Θανατο και το νιωθει. Οι κορες των ματιων του διαστελλονται στο απειρο του σκοταδιου. Ο οριζοντας του, ελαχιστα εκατοστα. Η ανασα βαρια δεν προλαβαινει να ξεμυτησει απο τα πνευμονια του και χτυπαει απευθειας πανω στο ξυλινο καπακι επιστρεφοντας δηλητηριο στο στομα του.
"Θεεεεεεεεεεεεεεεεεε! Γιατιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι?........ Αααααααααααααααααααααααα!
Βοηθειαααααααααααα! Δεν ειμαι νεκροοοοοοοοοος! Δεν ειμαι νεκρος, δεν ειμαι νεκρος,
δεν ειμαι... Πατερ ημων ο εν τοις ουρανοις................................Ααααααααααααααααα!
Δεν ειμαι νεκρος. Εσυ εισαι. Εσυ εισαι. Εσυυυυυυυυυ! "
Παραλειρει ,πεφτει σε συγχιση, παραμιλαει, βριζει, προσευχεται, ουρλιαζει, εκλιπαρει.
"Εσυ,εσυ, εσυ εισαι ο σατανας.Ονειρο ειναι, ονειρο ειναι, ονειρο ειναι και θα ξυπνησω.
Δεν ημουνα ποτε τοσο αμαρτωλος. Ο Κυριος ειναι μαζι μου. Μ' αγαπα.
Δεν εφταιξα εγω.
Σωσε με Κυριε, σωσε με...Εγω πολεμησα για τη δοξα Σου. Εγω αγωνιστηκα για τη λαμπροτητα Σου.
Αγαπησα εγω. Αγαπησα! Σε λατρεψα εγω κι εκανα παντα το θελημα Σου. Θυσιασα τα παντα για την πιστη μου, για την πατριδα, για τον συνανθρωπο.
Απο μικρος και τι δεν εκανα για Σενα! Αγαπησα. Οχι τα πλουτη και τα μεγαλεια. Οχι τις τιμες και τ' αξιωματα. Μονο πονεσα για τον φτωχο, τον δυστυχη, για τον κατατρεγμενο. Για τον αμαρτωλο κουραστηκα εγω, για τον αδικημενο,για τον αρρωστο, για τον γεροντα,για τον μεταναστη,για τον πολιτικο κρατουμενο, για τον προσφυγα, για την εγκυο ανυπαντρη μητερα, για τον ναρκομανη και καθε εξαρτημενο σκιστηκα εγω. Για την εκκλησια πολεμησα εγω, για τη νεολαια και τα προβληματα της προσπαθησα εγω. Σταυροφορος για την Μακεδονια μας εγινα εγω. Στην πρωτη γραμμη παντοτε ημουνα, για την επανασταση το 67 για την πατριδα, για την ειρηνη με τους γειτονους, για την προοδο του λαου μας στην ενωμενη Ευρωπη, για την εθνικη μας ταυτοτητα, για τα ιερα μας λαβαρα και τα οσια μας μπροσταρης παντοτε εγω.
Με τη Δεξια Σου Κυριε παντα πορευτηκα, συμμαχος και δουλος σου παντοτινος."
Αγαπησα εγω Κυριε, αγαπησα μονολογει και κλαιει, κλαιει απαρηγορητα, απεγνωσμενα. Ομως δεν κλαιει πια απο φοβο. Λες και για αλλο λογο τωρα κλαιει. Ειναι το κλαμα του βουβο, παραξενο κλαμα......
..........Αααααααααααααααααα! Ακουτεεεεεεεεεεεεεεε! Βοηθειαααααααααααααααα! Αααααααααααααααααααααα!Συγ... "
Κανει κρυο. Η ανασα δε βγαινει πια. Το δακρυ δεν κυλαει. Η τελευταια του λεξη δεν προλαβε να βγει. Να 'ταν μετανοια ; Να 'ταν κραυγη ; Τι κλαμα να 'ταν 'κεινο 'κει το τελευταιο;
Κανεις ποτε δεν θα το μαθει. Ισως μοναχα Εκεινος να το ξερει.
Η κυρια τελειωσε τη δουλεια της. Εβγαλε απ την τσεπη της ενα κουλουρι κι εριξε λιγα ψιχουλα σ' ενα σταχτι περιστερι που ειχε κατσει απο πριν κοντα της στο μνημειο. Δεσποινα, την φωναξε καποιος και κινησε να φυγει. Κινησε να φυγει και το περιστερι. Πεταξε πισω απο την πλατη της ψηλα. Ακουσε το φτερουγισμα πισω της η κυρια μα δε γυρισε να το κοιταξει. Αυτη τη φορα ητανε σιγουρη τι ειχε ακουσει.
Δημοσίευση σχολίου