Το θολωμένο μου μυαλό ή … blogoλύκε είσαι εδώ;

Ανακύκληση ή ανακύκλωση;
Ποια είναι άραγε η σωστή έκφραση;
Διαλέχτε.
Όπως και στα blogs. Απ’ όλα έχει ο μπαξές. Επώνυμα κι ανώνυμα. Και σχόλια στα blogs. Επώνυμα κι ανώνυμα ; Ένας χώρος, η χαρά του Μαοϊκού (λέμε, τώρα). Χιλιάδες λουλούδια, ανθίζουν. Σε εύφορα εδάφη και σε πέτρες. Με φυτοφάρμακα ή με κοπριά. Με σχόλια φαρμακερά ή κοπριές.
Πολλά ανώνυμα σχόλια ανήκουν στη δεύτερη κατηγορία. Διάφοροι γκαιμπελίσκοι κρύβονται πίσω από την ανωνυμία και τη γνώση των η/υ, και λιβελογραφούν. Προφανώς, αυτή δεν είναι η εκδοχή της ελευθερίας έκφρασης για την οποία αγωνιζόμαστε.
Στη Λάρισα, το φαινόμενο καταντά ενδημικό και φαιδρό. Ολιγομελείς ομάδες 2-3 ανθρώπων φαντασιώνονται ότι εκφράζουν το κοινωνικό σύνολο και εκτοξεύουν μύδρους εναντίον ανθρώπων που δεν δύνανται να τους απαντήσουν. Βλέπετε, τα «γράμματά τους» δεν έχουν αποστολέα και διεύθυνση.
Η πλάκα, γιατί περί πλάκας πρόκειται, είναι ότι οι ίδιοι οι σκοταδοκυνηγοί φαντασιώνονται, επίσης, ότι το «σκοτάδι» τους είναι «φως». Και ευελπιστούν, οι κακόμοιροι, να το επιβάλουν αυτό και στην κοινωνία. Αλλά, φευ, όποτε το αποπειράθηκαν και εκτέθηκαν και απέτυχαν.
Ξεχνούν, όμως, οι κακόμοιροι, ότι η Λάρισα είναι μεγάλη και μικρή, ταυτόχρονα. Και κάποιοι, που έχουν μεγαλώσει σ’ αυτή την πόλη από τον καιρό που στις γειτονιές της κυκλοφορούσαν άλογα και μουλάρια, έχουν μάθει να αναγνωρίζουν και να αποφεύγουν τα σκατά.
Είναι γι αυτό, λοιπόν, που το μόνο που τους μένει η λιβελογραφία, ανώνυμη, ως επί το πλείστον. Έτσι, μόνοι κι έρημοι, πορεύονται «κατασκευάζοντας μύλους κι εξουσίες» που τις καταλαμβάνουν καταυγάζοντας τον μάταιο τούτο κόσμο με το φως της αυθεντικής σοφίας τους.
Υ.Γ.: Δεν ξέρω γιατί, ο γείτονας έβαλε στο cd το γνωστό άσμα του αείμνηστου Άκη Πάνου «το θολωμένο μου μυαλό». Ίσως, να βλέπει κι αυτός αυτή την ώρα τα blogs που μόλις εγκατέλειψα…