Οι απεργίες και η συντηρητική λογική

Αναδημοσιεύω ένα κείμενο-απόσπασμα ομιλίας του Κώστα Αγοραστού, βουλευτή Ν.Δ. Λάρισας, όπως ο ίδιος το απέστειλε και δημοσιεύθηκε στην «Ελευθερία» της Κυριακής 9 Μαρτίου.
Το αναδημοσιεύω γιατί το θεωρώ «μνημείο» πολιτικής υποκρισίας, λαϊκισμού και «φασίζουσας» λογικής.
Από την τίτλο ακόμη καταλαβαίνει κανείς ξεκάθαρα τη στόχευση του ομιλητή. «Δικαίωμα οι απεργία, όχι οι ακραίες μορφές της». Αμφισβητεί κάποιος ότι η απεργία είναι «δικαίωμα; Διαχωρίζεται αυτό το «δικαίωμα» σε «ακραίες και μη» μορφές; Ποιος είναι εκείνος που οριοθετεί, καθορίζει και εντάσσει τη μορφή μιας απεργίας στην α΄ ή β΄ κατηγορία; Και, μήπως, τελικά υπάρχει σε κάποιος η διάθεση, οριοθετώντας μ’ αυτή τη λογική τις απεργίες, να δημιουργήσουν έναν κατάλογο «επιτρεπτών και μη επιτρεπτών» μορφών κινητοποιήσεων; Και, μήπως, θελήσουν εν ευθέτω χρόνω –κι όταν τα πράγματα σκουρήνουν πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά κι άλλο- σ’ αυτούς τους «καταλόγους» να προσφέρουν και νομοθετικό μανδύα;
Θα μου πει κάποιος: Μα μακριά την πας τη βαλίτσα.
Απαντώ: Δεν είμαι εγώ αυτός που την πάει μακριά. Αν ασκηθούμε οι πολίτες να διαβάζουμε «πίσω» από τις λέξεις των πολιτικών –πάσης φύσης, μορφής, χρώματος και επιπέδου, εξηγούμαι- τότε θα δούμε ότι «πίσω από τις λέξεις» δεν «κρύβεται ο Αλέξης», όπως τραγουδούσε κάποτε ο Πασχάλης. (Πού τον θυμήθηκα κι αυτόν, τώρα που αντιμετωπίζει οικογενειακό τσουνάμι;)
Γιατί, αν ισχύει ότι «τα όρια του κόσμου μας είναι τα όρια της γλώσσας μας», όπως έγραψε η Μαρία Μήτσορα στο «Κυβερνήτες φράσεων» στη «βιβλιοθήκη» της «Ελευθεροτυπίας», τότε πράγματι τα όρια του νεοδημοκρατικού «κόσμου-κράτους» είναι τα όρια της γλώσσας που χρησιμοποιεί. Και αυτά τα «όρια» είναι εξόχως ανησυχητικά.
«Δαμάζοντας τα κύματα ακυβέρνητων φράσεων λέμε ιστορίες», λέει η ίδια συγγραφέας. Και ο Κώστας Αγοραστός είπε τη δική του ιστορία.
Με λίγα λόγια η ιστορία αυτή ουσιαστικά αμφισβητεί το δικαίωμα της απεργίας. Όχι πάντα, βέβαια. Το αμφισβητεί μόνο για την περίοδο που την εξουσία έχει η Νέα Διακυβέρνηση. Για άλλες περιόδους ισχύει το γνωστό «γαία πυρί μιχθήτω».
Στην πρώτη περίπτωση ανακαλύπτουμε το «κοινωνικό σύνολο» ως θύμα των κινητοποιήσεων λες και οι κινητοποιούμενοι κατέβηκαν από τον ουρανό και δεν αποτελούν μέρος του «κοινωνικού συνόλου». Αλλά, μήπως, ο Αγοραστός έχει δίκιο; Μήπως δεν υπάρχει «ένα κι αδιαίρετο κοινωνικό σύνολο» αλλά ένα άθυρμα επιμέρους υποσυνόλων; Και, μήπως, τα υποσύνολα αυτά άλλοτε συμβιούν και άλλοτε αλληλοσυγκρούονται; Κατά τη γνώμη μου εδώ βρίσκεται ακριβώς η λογική της «κοινωνικής σαλαμοποίησης». Με μια «ουδέτερη» δήθεν επιχειρηματολογία επιδιώκουμε να στρέψουμε τη μια κοινωνική ομάδα εναντίον της άλλης. Κι έτσι, μέσα από τον «κοινωνικό κανιβαλισμό» να αμφισβητούνται προθέσεις, να σπιλώνονται αγώνες, να διαιρείται η κοινωνία με προφανή στόχο να επιβάλλονται ευκολότερα οι συντηρητικές-φιλελεύθερες πολιτικές της Ν.Δ.
Φυσικά, δεν θα περίμενε κανείς από κυβερνητικό βουλευτή (παντός χρώματος, δυστυχώς) να πει δημόσια ότι τάσσεται στο πλευρό των απεργών. Όμως, απ’ αυτό το σημείο έως το να υποστηρίζει κάποιος ότι οι απεργίες «αποσκοπούν στο να πιέσουν την κυβέρνηση να ματαιώσει κάποια σχέδια της» πάει πολύ. Διότι, τι θα πει «κάποια σχέδιά της»; Κάποια; Γενικώς και αορίστως; Μα, ακριβώς, σ’ αυτό το «κάποια» κρύβεται ο πυρήνας της συντηρητικής αντίληψης. Αόριστη αναφορά, ώστε διά της απαλείψεως του «συγκεκριμένου» να κάνουμε πιο «ευκολοχώνευτη» την επιχειρηματολογία μας. Διότι αυτό το «κάποια» στερείται συγκεκριμένης κοινωνικής στόχευσης. Δεν λέει τίποτα αλλά υπονοεί πολλά. Κάποιους εντάσσει και κάποιους όχι στο πλαίσιο αναφοράς. Αλλά ούτε το «πλαίσιο» καθορίζει ούτε αυτούς που εντάσσει σ’ αυτό. Για τους λόγους «ένταξης» ούτε … λόγος.
Φυσικά, οι αναφορές του βουλευτή σε «σωστή αντιμετώπιση των καταστάσεων αυτών» εγείρουν κάποια ερωτηματικά. Π.χ. Σε ποιον τα απευθύνει; Σ’ αυτόν που έχει ένα κομμάτι ψωμί, του το παίρνουν και αρχίζει να φωνάζει;
Και τι του λέει ο κ. βουλευτής;
-Μη φωνάζεις που σου κλέβουνε το φαγητό. Μας ακούνε κι άλλοι. Σταμάτα τις φωνές και έλα να κάνουμε διάλογο;
Και όταν καλεί σε αντιμετώπιση των «καταστάσεων με δικαιοσύνη», τι εννοεί; Ποιων καταστάσεων; Με ποια δικαιοσύνη; Μπορεί να μιλάει για δικαιοσύνη ο κ. βουλευτής όταν η κυβέρνηση την οποία στηρίζει μας παίρνει τα λεφτά από την τσέπη, το φαγητό από το ψυγείο και μας βγάζει την ψυχή από το στόμα;
Μα, η δικαιοσύνη στην οποία μας καλεί να συμμετάσχουμε είναι η δικαιοσύνη του θύτη έναντι του θύματος. Του επιτρέπει να επιλέξει τον τρόπο του θανάτου του. Κι όχι να αμφισβητήσει τις αιτίες της θανατώσεως. Όχι να αντισταθεί έναντι αυτών. Κι αυτή η δικαιοσύνη είναι, φυσικά, ανάπηρη.
Μετά απ’ αυτά, τι νόημα έχει η αγωνία του μήπως «κάποιοι διαστρεβλώσουν» αυτά που είπε;
Αφού ο ίδιος τα είπε…
«Κ. Αγοραστός στη Βουλή:
«Δικαίωμα οι απεργία, όχι οι ακραίες μορφές της»
Οι απεργίες των τελευταίων ημερών έχουν ως θύμα τους το κοινωνικό σύνολο. Θέτουν σε κίνδυνο την ασφάλεια, την εύρυθμη λειτουργία της οικονομίας, και την κοινωνική ειρήνη.
Το λέω αυτό γιατί δέχομαι μηνύματα από το θεσσαλικό κάμπο από αγρότες σε χωριά που κόβεται το ρεύμα κάθε τρεις ώρες, από εργαζομένους που χάνουν το μεροκάματό τους, από επιχειρήσεις που δεν μπορούν να λειτουργήσουν και που αναγκάζονται να ξεφορτώνουν τα πλοία σε ξένα λιμάνια. Και δέχομαι μηνύματα για το τραπεζικό σύστημα γιατί δεν λειτουργεί η χρηματιστηριακή αγορά. Αυτά είναι πράγματα πρωτόγνωρα.
Είμαι ο πρώτος που υπερασπίζεται το δικαίωμα της απεργίας και θα είμαι ο τελευταίος που θα το αμφισβητήσει. Όμως, η επιλογή ακραίων μορφών κινητοποιήσεων δεν υπηρετεί κανέναν ουσιαστικό σκοπό και προσφέρεται μόνο για τη δημιουργία εντυπώσεων.
Λέμε «ναι» στο αναφαίρετο δικαίωμα των απεργιών, αλλά λέμε «όχι» σε εκείνες τις ακραίες διαδικασίες που κάνουν τους πολίτες να βγαίνουν βίαια από την καθημερινότητά τους αγωνιώντας αν θα μπορέσουν να πάνε στη δουλειά τους, αν θα τους κοπεί το ρεύμα, αν θα λειτουργήσουν οι επιχειρήσεις, εάν θα δημιουργηθούν στρεβλώσεις στο οικονομικό και κοινωνικό σύστημα.
Πρέπει να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων. Ξέρουμε ότι οι απεργίες αποσκοπούν στο να πιέσουν την κυβέρνηση να ματαιώσει κάποια σχέδια της. Όμως είναι σημαντικό να γίνονται διάλογος και οι κινητοποιήσεις με λογική.
Και επαναλαμβάνω, γιατί κάποιοι μπορεί να διαστρεβλώσουν αυτά που είπα. Μιλάω ξεκάθαρα. Αναφαίρετο δικαίωμα η απεργία, αλλά η απεργία έχει και υποχρεώσεις.
Γι αυτό καλώ να πρυτανεύσει η σωστή αντιμετώπιση των καταστάσεων αυτών και η δικαιοσύνη».