Γεια χαρά Φιντέλ

Ιστορική στιγμή για το μέλλον της Κούβας αποτελεί πλέον πρωινό της Τρίτης 19 Φεβρουαρίου 2008. Ο Φιντέλ Κάστρο, στα 81 του χρόνια, ανακοίνωσε ότι παραιτείται από το ύψιστο αξίωμα της χώρας του. «Δεν θα διεκδικήσω ούτε και θα αποδεχτώ, επαναλαμβάνω, δεν θα διεκδικήσω ούτε και θα αποδεχτώ τις θέσεις του Προέδρου και του Ανώτατου Διοικητή», αναφέρει ο Φιντέλ Κάστρο σε επιστολή του που αναρτήθηκε στο δικτυακό τόπο της Granma. O Κάστρο τους τελευταίους 19 μήνες δεν ασκούσε τα καθήκοντά του λόγω σοβαρότατων προβλημάτων υγείας και είχε παραχωρήσει μέρος των αρμοδιοτήτων του, από τον Ιούλιο του 2006, στον αδερφό του Ραούλ Κάστρο. Στο γράμμα του ο Κάστρο δεν αναφέρεται στο μέλλον της Κούβας και εκφράζει μόνο την επιθυμία να τον διαδεχτεί ο 76άχρονος αδερφός του, κάτι που αναμένεται να συμβεί την ερχόμενη Κυριακή μέσα από επίσημες διαδικασίες του κουβανικού κράτους.
Μια φάση ακόμη της κουβανικής επανάστασης κλείνει. Με την ιστορία να αναρωτιέται για τους λόγους για τους οποίους δεν αναμετρήθηκε μαζί της με ελεύθερες εκλογές. Ποιος; Αυτός, ο ηγέτης της επανάστασης των Κουβανών δεν εκτέθηκε ποτέ στην κρίση του λαού του παρά μόνο έμμεσα. Κρίμα. Γιατί θα αποδεικνυόταν περίτρανα, πιστεύω, ότι η ηγέτης μιας επανάστασης μπορεί να είναι και ηγέτης της επαναστατικής διαδικασίας στη διαχρονική της πορεία.
Αυτό είναι το ένα. Γιατί το άλλο έχει να κάνει με τους τρόπους συγκρότησης της ηγετικής ομάδας της Κούβας. Μιας ηγετικής ομάδας της οποίας είναι επικεφαλής ο Ραούλ Κάστρο, αδελφός του Φιντέλ. Και τώρα, την ώρα του αποχαιρετισμού ο Φιντέλ «εκφράζει μόνο την επιθυμία να τον διαδεχτεί ο 76άχρονος αδερφός του». Αυτή, η μοναδική επιθυμία του μεγάλου επαναστάτη που μαζί με τον Τσε και μια χούφτα επαναστάτες έβγαλε τη γλώσσα στην Αμερική;
Κρίμα. Κρίμα, για τον Φιντέλ. Κρίμα, για την Κούβα. Κρίμα, για την επανάσταση. Αλλιώς την είχαμε στο μυαλό μας. Και σίγουρα, στη δική μας εκδοχή, η επανάσταση δεν ταυτιζόταν με τον νεποτισμό. Δεν εξαρτιόταν το μέλλον της από τη φυσική παρουσία της οικογένειας Κάστρο στην ηγετική πυραμίδα.
Τελικά, παραφράζοντας τον Χρόνη Μίσσιο, μπορούμε να πούμε για τον Τσε: Καλά, δηλαδή ευτυχώς, εσύ έφυγες νωρίς….
Υ.Γ.: Θεωρώ πως η φωτογραφία που επέλεξα ταιριάζει απόλυτα με το ύφος του σχολίου. Έτσι έχω, και έτσι θέλω να έχω, μέσα μου την κουβανική επανάσταση. Αιώνια νέα. Το ίδιο και τα παιδιά της. Που κάποτε φώτισαν τα όνειρά μας, τα δωμάτιά μας, τους αγώνες μας...