Και μαζί και μόνοι

«Εισβολή
Στο περιθώριο της προχθεσινής απεργιακής κινητοποίησης, μέλη του ΠΑΜΕ και του Εργατικού Κέντρου Λάρισας συγκεντρώθηκαν έξω από μεγάλο ξενοδοχείο της Λάρισας και επιχείρησαν να εισβάλουν σε αυτό, διαμαρτυρόμενοι για τις πρόσφατες απολύσεις εργαζομένων σ’ αυτό.
Η διοίκηση του ξενοδοχείου κάνει λόγο για την απλή λήξη της σύμβασης εποχιακά εργαζομένων, αλλά οι συνδικαλιστές ζητούν την άμεση επαναπρόσληψη των απολυμένων.
Ο αγώνας έχει πολλές διαστάσεις, είναι συνεχής και ασυμβίβαστος. Κι αυτός είναι ο βασικότερος λόγος που στην κεντρική πλατεία προχθές ο κόσμος ήταν κατά πάρα πολύ περισσότερος από εκείνους που συγκεντρώθηκαν στην πλατεία Ταχυδρομείου, σε μια κινητοποίηση που οργανώθηκε την τελευταία στιγμή χωρίς να προηγηθούν επισκέψεις σε χώρους δουλειάς. Μ.Κ.»
Χωρίς να αμφισβητήσει κανείς το αυταπόδεικτο, ότι -δηλαδή- «στην κεντρική πλατεία προχθές ο κόσμος ήταν κατά πάρα πολύ περισσότερος από εκείνους που συγκεντρώθηκαν στην πλατεία Ταχυδρομείου» πολύ λίγο θα συμφωνούσε με τα υπόλοιπα που αναφέρει και τα περισσότερα που υπονοεί το σχόλιο του Μενέλαου Κατσαμπέλα στον «Ημερήσιο Κήρυκα» της Παρασκευής 15-2-2008.
Θα συμφωνήσει κανείς ότι το ΠΑΜΕ και το -υπό παράξενη συνδικαλιστική ομηρία- Εργατικό Κέντρο Λάρισας δείχνουν να κάνουν αγώνα «συνεχή και ασυμβίβαστο».
Όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι ή, τουλάχιστον, δεν είναι μόνον έτσι. Κι ευτυχώς. Ο μικρός αριθμός των απεργών στη συγκέντρωση της πλατείας Ταχυδρομείου είναι γεγονός. Όπως γεγονός είναι επίσης ότι μέλη διοικήσεων σωματείων που συμμετείχαν στην συγκέντρωση αυτή αφήφησαν τους υπόλοιπους συναδέλφους τους, τους γύρισαν την πλάτη και προσήλθαν στη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ και του ΕΚΛ στην Κεντρική Πλατεία. Απόδειξη περίτρανη κι όχι μοναδική η περίπτωση του αντιπροέδρου του συλλόγου Δασκάλων και Νηπιαγωγών Λάρισας «Κ. Κούμας» και μέλους της διοίκησης της ΑΔΕΔΥ. Ο συνάδελφος Βασίλης Ζωγράφος έγραψε στα παλαιότερα των υποδημάτων του το σωματείο του και ανέλαβε το ρόλο του κεντρικού ομιλητή στη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ στην Κεντρική πλατεία.
Έδρασαν, μ’ άλλα λόγια, οι εν λόγω συνδικαλιστές ως υπονομευτές και ως Πέμπτη φάλαγγα στα πλαίσια του εργατικού κινήματος, μη αντιλαμβανόμενοι, για μια ακόμη φορά, τις συνέπειες που θα έχει στην αποτελεσματικότητα των αγώνων μας η τακτική τους.
Εμείς που βρεθήκαμε στην Πλατεία Ταχυδρομείου, δεν είμαστε ούτε η ουρά, ούτε οι ουραγοί του κινήματος ούτε –πολύ περισσότερο- οι απολογητές του συστήματος, όπως φιλάρεσκα και ανιστόρητα υπονοεί, η σταλινική έκφραση του συνδικαλιστικού κινήματος. Γιατί, τι άλλο υπονοεί η άποψη του αντιπροέδρου του Ε.Κ.Λ. Πάρι Λιόλιου, όπως καταγράφεται στη σημερινή «Ελευθερία»: «Ωραία συγκέντρωση παραγόντων... Μετρημένοι 180 άτομα», ειρωνικός και συνάμα ολίγον υπερβολικός ο αντιπρόεδρος του Ε.Κ.Λ. Πάρις Λιόλιος».
Δυστυχώς για τον Πάρι, εκεί ανταμώσαμε συνάδελφοι που αν μετρούσαμε τα απεργιόσημα και τα κομμένα ημερομίσθια, να είναι σίγουροι κάποιοι ότι όλο και κάποιο κωλοοικόπεδο θα είχαμε καβαντζάρει. Και δεν το έχουμε το ρημάδι…